Zachodzi już słońce. Kolejny dzień, kończąc się, prezentuje całą paletę barw. Ołowiane chmury ze złoto-mandarynkową, lub malinową otoczką. Pąsy, róże, seledyny i lazury. Podsumowanie dnia wymaga od nieba prezentacji wszelkich dostępnych kolorów. Tak różnych, jak skrajne były emocje ludzkie tego dnia. Smutki, radości, kolejne przegrane i nowe nadzieje.
Czy można drugi raz przejść nad przepaścią, nie wpadając w nią? Czy śmierć łaskawie udaje, że nie dostrzega, kiedy znów próbuje się skradać obok niej? Człowiek chciałby chełpić się wiarą, że ją przechytrzył, ale tak naprawdę przypominamy dzieci bawiące się w chowanego z dorosłymi. Gdyby nie ich wyrozumiałość i takt, które nakazują udawać, że nie widzą naszych niezdarnych starań, by być niezauważalnymi - już dawno by nas odnaleziono. Jesteśmy właśnie takimi dziećmi wobec śmierci. Zasłaniamy rękoma oczy i wydajemy się sobie nieuchwytni.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz